Παρνασσισμός

Εμφανίζεται στη Γαλλία ( 1850- 1880), στα μέσα του 19^ου αιώνα.

Στην Ελλάδα κάνει την εμφάνισή του με την ποιητική γενιά του 1880, τη λεγόμενη Νέα Αθηναϊκή Σχολή.

Εκπρόσωποι: Γεώργιος Δροσίνης, Κωστής Παλαμάς, Ιωάννης Γρυπάρης, Σικελιανός & Βάρναλης.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ:

1. Υπερβολικό ενδιαφέρον για τη μορφή:
   πλαστική τελειότητα του στίχου
   συμμετρία
   ακρίβεια στην έκφραση
   σεβασμός στους μετρικούς κανόνες & την ομοιοκαταληξία
   ποιήματα σταθερής μορφής ( σονέτο, μπαλάντα...)
   υιοθέτηση δημοτικής γλώσσας

2. Στροφή στον αρχαίο κόσμο & τους εξωτικούς πολιτισμούς

3. Συγκράτηση του πάθους & του συναισθήματος

• Για τους παρνασσιστές ποιητές το ποιήμα πρέπει να έχει την ομορφιά ενός αρχαίου αγάλματος.




• Αντιδρούν στο ρομαντισμό: ( χαλιναγώγηση συναισθήματος, επεξεργασία στίχου, στροφή στη δημοτική).




• Αρνούμενοι το ξέφρενο και συχνά αρρωστημένο συναισθηματικό ξέσπασμα του ρομαντισμού & στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν απρόσωπη έκφραση και απόλυτα ισορροπημένο και ψυχρό ποιητικό ύφος, δημιούργησαν μια ποίηση χωρίς αληθινή ζωή και τρυφερότητα. Μήπως, αρνούμενοι το ρομαντισμό έφτασαν τελικά στους αντίποδές του;